SV Limburgia – Maurits 10 april 1950
De strijd der matadoren in volle gang
Als men voor de aanvang van zo’n kampioensronde eens heel even z’n gedachten de revue laat passeren, dan komt men ongetwijfeld tot de ontdekking dat er heel wat zwaar werk voor de boeg staat. Je voelt je op dat moment als een schooljongen die voor een zwaar examen staat. Alleen al de gedachte hoe zou ik het er van af brengen, brengt een ietwat raar gevoel in je binnenste teweeg. Erger lijkt dit nog te worden vooral bij voetbal, als je reeds bij voorbaat tot de zwakkere broeders gerekend wordt. Nu mag zo’n stempel van onvermogen ons niet hinderen en kan er hoogstens toe bijdragen om ons tot grote daden te inspireren en de “zwakke broer” toont thans ook dat het hem ten volle ernst met de zaak is.
Een bevredigende start
Dat wij met een goede start aan de kampioensronde zijn begonnen zal wel niemand durven tegenspreken. In onze wedstrijd tegen SV Maurits legden wij reeds beslag op de volle buit. Nu strekt het niet alleen tot eer, wanneer je een wedstrijd wint door één of meer doelpunten dan je tegenstander te scoren. Inderdaad ben je dan winnaar. Dit was nu in deze derby niet enkel het geval. Zeker scoorden wij een doelpunt meer dan onze tegenstanders, doch wat van veel meer belang was, we speelden een goede aantrekkelijke wedstrijd en toonden ons qua spel ook de meerdere en wat voor ons van nog meer was, dat de duizenden kijkers langs de lijnen hebben genoten, en deze strijd de beste reclame inhield voor de verdere wedstrijden in deze kampioenscompetitie. Het zag er weliswaar na de eerste drie kwartier niet al te rooskleurig voor ons uit. Een 2-0 achterstand in te lopen leek nu niet bepaald gemakkelijk werk. Scherpschutter van ’t Hooft was er in geslaagd om tweemaal onze doelman Bernard te verschalken en dat nog wel in een periode van overwicht der onzen. Dit was eigenlijk op zichzelf al voor de onzen een stimulans om de zaken na de rust nog eens met frisse moed te herzien. En inderdaad deden wij na de thee aan zo’n berucht kwartiertje met als gevolg twee voltreffers en de stand was gelijk. Wat ons in de eerste drie kwartier niet wilde lukken omdat vrouwe Fortuna , vermoedelijk wegens het slechte weer aan de huiselijke haard was gebleven, speelden we klaar binnen vijf minuten. Het werd zelfs 3-2 en heel even dreigde er gevaar toen van ’t Hooft nog eens gelijk maakte. Het zegevierende doelpunt kwam 10 minuten voor tijd en dit lieten we ons niet meer ontglippen. We memoreerden reeds dat het een wedstrijd was van het goede soort en wij zaten meteen in de goede richting. Naast alle goede eigenschappen, jongens, dien ik het volgende op te merken. Tot tweemaal toe zagen we enkelen van jullie in deze wedstrijd blijven staan en appelleren. Dit heeft weinig nut. Speel verder wanneer de arbiter niet gefloten heeft, je ondervindt er slechts de funeste gevolgen van.
De foto toont hoe doelman Mol van Maurits een van onze aanvallen onderbreekt.
Het wedstrijdverslag van het Limburgsch Dagblad kunt u hier lezen.
Bestuur BSV Limburgia